رادیکال شاهین نجفی

توده ها زیر کودتا، کو که تا، کوره ها، گر بگیره از
بغض ما
بابا قرار نیست نون بده، اینجا هر زن واسه نون جون میده
من و خط بزن بنویس از نو همنوع هر روز ایده ی انقلاب و
از سرنگ بابا

تا چادر مادر
از ریه ی خراب
تجاوز به خواهر
از خون از خونه خون بازی قاضی راضی با چوبه ی دار
از پول از جونی که دو زار، خرخره ها رو جوویدن تو بازار
کار من نیست به تو درمون دادن مسخره است به مرده خون دادن
خیلیا تو این راه جون دادن از زندگی بریدن و تاوون دادن
سینم سوخته مث سیستان رستم دردم نیگا کن به دستام
از خواب خشم من خون میچکه باس طوفان کنم این خاکسترو
دور نیس تاریخ بالا مینشونه طبقه ی حقه ی ما فرو دستارو
کار
میشه مساوی با سهم مردم
تا
نون بچرخه تو سفره هامون
غم
نزنه سایه بازم رو سرمون
کم
نشه یکی یکی از جوونامون
زن
زن باشه نه عروسک زنده
مرد
دیدی قاب بگیر حاشیه
کافیه، قافیه مرد ، نافی اصل کلمه، انالباقی ، اسم اعظم
منم
تن پر باروت، تهش توی تابوت
صدا
پر
ندا
پر
هُدا
پر
خدا
پرپر
لا اله الا لا لا لا لا اله الا لا لا لا
حرفات چیه تنهایی؟ همه گُمن؟ ، دشمن اصلی مردم، مردمن!؟
نه! مردم مُرده ی محرومیم، تاریخی همگی محکومیم
از ابتدای “شصت” کشتن، یک جزوه ی مجاهدین اعدام
تا تک تک سلولای اوین، پیکارِ چپ و فدایی اعدام
خرداد همیشه خون داد، شهرام و سعید و موسی اعدام
حزب توده هم اون لا ماها، به تبر درختا رو لو میداد!
هر روز از ما یکی توی بنده، نعرمون اسمش میشه خشونت!
فک کن متجاوز حمله کرده ، اشتباهه بکشیش توی خونت؟!
نه! بچه ی معدن آق دره رو شلاق بزنن توی ملاء عام
من خفه خون بگیرم و کام از کام؟!
زهی خیال خام!
نون خشک و سق میزنم تا خیسش کنم به خونم
نفرین کن منو اگه یک روز، جز از این عشق چیزی بخونم
من اشک مادر ستارم مصلوب لعین بر دارم
توی چشم خرافیت من خارم من شاهین دولت احرارم
من خاک عبوس خاوران و ریختم توی چشمام، یادم نره
من از هیچ دیواری نپریدم، جا امید به کلید، ساختم پنجره
حنجره میسوزه از درد
من مغزم دستای کارگره
این دستا یه روز کار دستت میده…